G.’s Intermezzo

De afgelopen weken was F. (mijn co-trainster) druk bezig om haar blog in leven te houden. En dat was niet vanzelfsprekend. Nog niet lang geleden wilde F. van dat hele computer gedoe helemaal niets weten. Naar haar mails kijken was nog het enige wat ze dan af en toe deed. Een beetje surfen op het web, maar dat was het dan.

En un momento dado vertelde ze me van de 23dingen cursus. „Hier moet je me helpen, anders red ik dat nooit“, zei ze. „En dan zijn we er snel van af ook.“

O.K., zei ik, vooruit dan. Mijn netbook kwam op de keukentafel terecht.

Toen begon het wonderbaarlijke. Eigenlijk wel een metamorfose. Hoe meer dingen er kwamen hoe enthousiaster werd ze. Het inrichten van de blog, het schrijven van de eerste posts, research doen op internet. Alles bleek opeens interessant en spannend te zijn. F. zat uren achter de computer en ik uren daarnaast om vragen te beantwoorden, tips te geven of gewoon uitleg te geven over bepaalde functionaliteiten. De cursus ging in feite niet alleen over de 23dingen, maar ook over het werken met een computer in het algemeen. Alles leek belangrijk. Soms verdwaalden we een beetje, soms ging het om heel andere dingen, maar meestal natuurlijk om die 23. En het beste was, dat mijn rol steeds kleiner werd. Ik was s’vrijdags nog maar net thuis, moest het netbook al op tafel en verdween F. achter het scherm. En daar bleef ze dan het hele weekeinde. Een hoogtepunt was zeker de brief aan Edwin en zijn brief terug. De reacties stroomden binnen en F. was echt verbaasd dat ook mensen, die ze helemaal niet kende, reageerden. Ze kreeg een gevoel wat communicatie via het web betekenen kon en dat het allemaal niet zo onpersoonlijk was als het vaak beschreven werd. Kortom, ze was geïnfecteerd door het web 2.0 virus.  Haar posts werden langer, haar research doelgerichter, het vinden van relevante informatie was geen probleem meer. Ook al verdwaalde ze nog steeds, maar dan wel bewust, zoekend, geïnteresserd in alles wat er met bloggen, twitteren, web 2.0 te maken had. Wat dat betreft was de cursus echt een succes en heeft ze (en ik trouwens ook) vele nieuwe dingen ontdekt. Ze bekijkt de nieuwe media nu vanuit een heel andere invalshoek.

Maar toch, nu de cursus bijna afgelopen is, ben ik blij dat het achter de rug is. Ten eerste heb ik nu in het weekeinde mijn netbook weer in mijn bezit ;-), en wat nog belangrijker is, ik heb F. terug.

De afgelopen weken ging haar volledige aandacht uit naar de 23dingen en naar alles wat met web 2.0 te maken had. Er was bijna geen tijd meer voor andere dingen. En dat is, wat mij betreft, echt een problem bij mensen die zich helemaal in dit avontuur storten. Loslaten, de pc uit zetten, niet naar de laatste tweets kijken of naar de recente reacties op je blog wordt steeds moeilijker. Ik vind de nieuwe mogelijkheden die web 2.0 biedt spannend en informatief. Een leven zonder e-mails en internet kan ik me bijna niet meer voorstellen. Toch moet je je altijd ervan bewust zijn, dat er belangrijkere dingen zijn. Een boek, een gesprek, een fles wijn, noem maar op. Als je de juiste balans weet te vinden, dan kan het allemaal en dan kunnen we de voordelen van web 2.0 en het leven genieten. En daar gaat het uiteindelijk om.